Расейскага футбаліста «ўкалолі ў мозг» у Нямеччыне

Брамнік пермскага «Амкара» Сяргей Нарубін распавёў пра сваю траўму і нямецкую медыцыну.

Падчас матчу ў Растове 21 траўня 2011 года ён атрымаў разрыў селязёнкі пасля сутыкнення з Карнэліем Салатай. У інтэрв'ю sports.ru Сяргей Нарубін распавёў аб траўме і пра аперацыю.

- У вас ужо тры гады няма селязёнкі. Дзень, калі вы ў 2011 годзе атрымалі траўму, памятаеце штохвілінна?

- Кожную секунду. Гуляем у Растове, ідзе падача на далёкую штангу. Мне трэба адыходзіць назад, гуляю мяч кулаком, з-за спіны ў мяне ўлятае Салата. Сутыкненне вельмі прыгожае, ў лепшых традыцыях НХЛ. Удар атрымаўся вялікі па плошчы - я спачатку спалохаўся за лёгкае. Потым паглядзеў відэа: ён локцем ўпіраўся ў мяне, мы сутыкнуліся, локаць сышоў мне пад рэбры і - бам.

Гэтая была 25-я хвіліна. Спачатку мяне ледзь не вырвала на поле, але тайм я дайграў. Прычым і па брамах білі, і на прастрэл трэба было выходзіць. Гуляў эпізод, каманды ўцякалі на тую палову поля, а мяне курчыла, канец тайма я на кукішках правёў. Атака бяжыць - трохі выпрастаюся, устану. На другі тайм ўжо не выйшаў.

- Дыягназ вам паставілі прама ў распранальні?

- Ага, у распранальні... Праз пяць дзён толькі. У Растове мяне адвезлі ў бальніцу. Кардыяграму зрабілі, флюараграфію - таксама, рэбры паглядзелі - усё цэлае, усё добра. А з мяне халодны пот льецца - рэальна лужына пада мной была. Прыляцелі ў Перм, пайшоў начаваць на базу - там заўсёды хтосьці ёсць, на ўсялякі выпадак. Раптам пачало прастрэльваць ў ключыцы. Легчы не мог. Падсунуў да сябе крэсла, паклаў на яго спінку плечы і галаву - усю ноч так і спаў, седзячы. Патэлефанаваў доктару, папрасіў зрабіць укол. Наступнай ноччу ўдалося хаця б заснуць.

Вакол селязёнкі ёсць капсула. Спачатку ў мяне быў унутрыкапсульны разрыў - гэта значыць кроў заставалася ўнутры. Але я прахадзіў так тры дні, капсула парвалася і ўсё гэта пацякло у жывот. На пяты дзень паднялася тэмпература, калі выходзіў на вуліцу, стан быў хісткі. Паехаў на УГД: «У цябе тут нейкая вадкасць. Трэба рабіць тамаграфію». Прыехаў, зрабіў - дзесяці хвілін хапіла: «Цяпер прыедуць хірургі і будуць з табой разбірацца».

- Чым гэта магло пагражаць, калі б вы яшчэ адзін дзень так прахадзілі?

- Дзень я б не прахадзіў - я б страціў прытомнасць ад страты крыві. Я і так два літры страціў - прыйшлося пераліванне рабіць. Дарэчы, толькі тады даведаўся, якая ў мяне група - другая станоўчая.

- Тое, што адбылося, вы ўважаеце дрэннай працай лекараў? Вы прад'яўлялі клубу прэтэнзіі?

- Так, мяркую. Прад'яўляў, але не вельмі настойліва.

Там тры дні выходных было, потым пачаліся трэніроўкі. І мяне прымушалі трэніравацца. Я кожны дзень прыходзіў да доктара і казаў: «Ну паглядзі, што тут не так? Дакладна нешта не тое. Ты доктар, ты і глядзі». Адзінае, што ён зрабіў - адправіў да знаёмага мануальнага тэрапеўта. Я да яе з'ездзіў, распрануўся, яна падавіла на жывот: «Нічога страшнага, удар унутраных органаў».

Гэты лекар у «Амкар» ужо не працуе. Я накшталт і злуюся на тое, што здарылася, а з другога боку, селязёнку мне б гэта не выратавала. Іншае пытанне, пакуль капсула не парвалася, мне яе можна было праз пракол выдаліць. Я б тады значна хутчэй аднавіўся. Ну і без пералівання крыві б абышлося. А так атрымалася паўнавартасная аперацыя. Трэба было даставаць ўсе кішкі, іншыя органы, каб прамываць - яны ж усе ў крыві былі.

- Чым жыццё чалавека без селязёнкі адрозніваецца ад тых, у каго яна ёсць? У вас асаблівае харчаванне?

- Ніяк не адрозніваецца. Яна патрэбна ў дзяцінстве. А для дарослага чалавека пазбавіцца селязёнкі - усё роўна што пазбавіцца апендыкса.

- Калі вы вярнуліся на поле?

- Праз 86 дзён я ўжо гуляў у Пецярбургу. Першапачатковы план аднаўлення - чатыры месяцы. У нас жа як - зрабілі аперацыю і кажуць: паўгода не больш за 5 кг у адну руку. Я думаю: е-маё, якія 5 кг? У Расеі пасля аперацыі я прабыў месяц. За гэты час я не навучыўся ўставаць з ложка самастойна: швы, разрэзаны жывот, боль жудасны. Калі шпацыраваў, чхнуць баяўся.

Потым я паехаў у Нямеччыну, правёў там 10 дзён і за гэты час даслоўна стаў на ногі. Уставаць з ложка мяне навучылі ў першы ж дзень. Спачатку трымаўся за дзве рукі лекара, потым за адну, потым - за два пальцы, потым - за мезенец. Праз тры дні ўжо на ўсю моц пампаваў прэс. Мяне пасадзілі на трэнажоры і можна было рабіць верхнюю цягу, ногі, сёе-тое. «Блін, - думаю, - а дома кажуць, што 5 кг нельга яшчэ паўгода падымаць».

- У вас ёсць версія: чаму ў Нямеччыне усё настолькі лепш з медыцынай, чым у нас?

- Таму што Другая сусветная вайна была. Таму што Гітлер кучу доследаў праводзіў над людзьмі ў тых жа канцлагерах - аж да ўколу ў мозг. Уся дакументацыя захавалася, вось цяпер яны і выкарыстоўваюць у мірных мэтах.