Андрэй Піянткоўскі: Пачынаецца аперацыя 1-га Беларускага па брацкай ліквідацыі Лукашэнкі

Лукашэнка 20 гадоў дурыў Mаскву, гуляючы на яе імперскіх комплексах.

Пра гэта ў калонцы на сайце Рускай службы радыё «Свабода» напісаў палітолаг Андрэй Піянткоўскі:

- Стасункі Аляксандра Рыгоравіча і Уладзіміра Уладзіміравіча неяк адразу не заладзіліся яшчэ з часу іх першай сустрэчы на саміце СНД у канцы 1999 года. Уладзімір Уладзіміравіч (тады яшчэ прэм'ер-міністр РФ) ветліва і спакойна (як іх і вучылі ў школе КДБ мець зносіны з падследнымі) нагадаў прэзідэнту Беларусі аб неаплачаных газавых рахунках на сотні мільёнаў даляраў.

Вялікі Славянін з вышыні свайго непрыемна велічэзнага росту пачаў гарлапаніць у адказ, што ён абараняе заходнія рубяжы нашага Святога саюза ад ўварвання натаўскіх ордаў, што каштуе гэты тытанічная ўклад у агульную бяспеку мільярды агідных амерыканскіх даляраў і што гандаль тут недарэчны. З Уладзімірам Уладзіміравічам даўно ўжо ніхто так не размаўляў, і яму гэта вельмі не спадабалася. Непрыемнае прадчуванне наведала і Вялікага Славяніна. Бо як хораша ўсё было пры дзядулі! Раз у год ён прыязджаў у Маскву, падпісваў чарговую нічога не значную паперчыну аб яшчэ больш глыбокім і канчатковым ўз'яднанні з Расеяй, разбіваў у Гранавітай палаце шклянку з-пад гарэлкі і ад'язджаў з пакетам эканамічных прэферэнцый ў мільярды даляраў.

Будучы, як і большасць малаадукаваных дыктатараў ХХ стагоддзя, прыроджаным псіхолагам, ён пышна разумеў усе комплексы і фантазмы расейскай палітычнай «эліты» - настальгію па страчанай імперскай велічы, патрэба ў «малодшых братах», якія цягнуцца да дзяржаўнай далоні, - па-майстэрску і драпежна іх эксплуатаваў , але не дапускаў і думкі аб тым, што калі-небудзь стане ўсяго толькі менскім губернатарам або сакратаром абкама. У мегаломанічнай палонцы, у якой дзесяцігоддзямі боўтаецца «расейская палітычная эліта», аб'яднанне з Беларуссю з'яўляецца Святым Граалем, першым рашучым крокам да пераадолення «найбуйнейшай геапалітычнай катастрофы XX стагоддзя». Ну прыкладна тым жа, чым для нямецкай эліты 30-х гадоў мінулага стагоддзя быў аншлюс Аўстрыі.

«Эліта» стала нарэшце нясмела пытацца: «Ну, калі ж, калі ж, Аляксандр Рыгоравіч, вы, у рэшце, увойдзеце ў мяне усімі сваімі суб'ектамі?» На што Вялікі Славянін з годнасцю адказваў: «Беларускі афіцэр бярэ грошы. Яшчэ як бярэ. Але выключна як суверэнны і самастойны суб'ект міжнароднага права».

Прайшло яшчэ 15 гадоў, і на пераднавагодняй прэс-канферэнцыі ЕўрАзЭС у Маскве два апошнія дыктатара Еўропы глядзелі адзін на аднаго з непрыхаванай нянавісцю. «Пастроіць» Лукашэнку нікому не атрымаецца», - у прысутнасці яшчэ некалькіх постсавецкіх паханаў дзёрзка кінуў Вялікі Славянін. Такія крыўды ні ў піцерскім двары, ні ў бандыцкім Пецярбургу 1990-x, ні на вяршынях расейскай улады не дараваліся.

Мабыць, Лукашэнка ўсё пралічыў. Ён вельмі сур'ёзна ставіцца як да пагрозаў для свайго жыцця, так і да выклікаў незалежнасці і суверэнітэту Беларусі. Пры жывым Лукашэнку аншлюсу не будзе. Гэта ў Крамлі ўжо зразумелі. Але там яшчэ не зразумелі, што аншлюсу не будзе ніколі, і таму здольныя пайсці яшчэ на адну імперскую авантуру. У Беларусі за апошнія два дзесяцігоддзі сфармавалася нацыянальная і дзяржаўная самасвядомасць. Яе яшчэ не было ў 1996-ым, калі Масква на сваю бяду дапамагла Лукашэнку ажыццявіць дзяржаўны пераварот і адцясніць ад улады старую камуністычную наменклатуру. Лука 20 гадоў дурыў Mаскву, віртуозна гуляючы на яе імперскіх комплексах, і па-воўчы абараняў ад яе сваю асабістую ўладу, а заадно і суверэнітэт Беларусі.

Аперацыя 1-га Беларускага па брацкай ліквідацыі Лукашэнкі пагражае стаць яшчэ больш аглушальнай авантурай, чым Крымнаш. Але загнаныя ў кут дыктатары часта схільныя паступаць паводле логіцы шэкспіраўскага героя:

По мне, все средства хороши отныне:

Я так уже увяз в кровавой тине,

Что легче будет мне вперед шагать,

Чем по трясине возвращаться вспять.