Саліст гурту «Чайф»: Штрафаваць «дармаедаў» - абсалютна дурная задума

На вялікі рахунак, і Пушкіна можна было ў дармаедстве абвінаваціць.

Пра гэта ў інтэрв'ю onliner.by заявіў саліст гурту «Чайф» Уладзімір Шахрын.

- Наша музыка адрозніваецца ад заходняй, што ў Расеі, што ў Беларусі - усё праз край. Кожная песня - ці нястрымнае разгільдзяйства, або адчайны смутак. Таму вельмі многія маладыя гурты, якія спрабуюць граць сучасны брытанскі рок, выглядаюць трохі штучна. Паглядзіце, як гуляюць Oasis - у іх па твары і не прачытаеш, пакутуюць яны ці радуюцца, брытанцы гэта ўмеюць, а ў нас штосьці не атрымліваецца.

Вось і наша атмасфера «аранжавага настрою» - гэта, у сутнасці, стаўленне да жыцця. Як ні круці, песні аўтарскія, я так выхоўваўся. У нас у хаце заўсёды шмат ўсміхаліся, бацька быў вясёлы і неспакойны чалавек, які з самага дзяцінства браў мяне з сабой у дзіцячыя лагеры, дзе ён практычна кожнае лета працаваў - то кружкамі кіраваў, то старэйшым піянерважатым быў, то фізруком, то пажарнікам або вартаўніком . Так я ад'язджаў з 4 гадоў. Калі вучыліся ў школе, бацька браў нас зімой у паходы на тры дні, - кажа Уладзімір Шахрын.

У доме была сяміструнная гітара, і першыя акорды на ёй мне паказаў тата. Мама была больш спакойнай, але пры гэтым яна ніколі не пярэчыла таму, што адбывалася дома. Тое, што я аптыміст, - закладзена з дзяцінства. Умоўна кажучы, я далёкі ад дастаеўшчыны. Прызнаючы геній Фёдара Міхайлавіча, я разумею, што яго творы мне цяжкавата чытаць. Маё - гэта Рэмарк. Таму што там, нягледзячы на ​​цяжкія часы, героі жывуць поўным жыццём - кахаюць, ганяюць на машынах, выпіваюць, сустракаюцца з сябрамі.

- У эпоху станаўлення рускага року на маладых музыкаў вялікая частка грамадства глядзела як на адшчапенцаў-гультаёў, якія нешта сабе пішуць, корпаюцца...

- Цяжка ацаніць, як глядзіць на цябе грамадства, знаходзячыся па іншы бок барыкад. Асабіста я сябе лайдаком ніколі не адчуваў. У 8-м класе, калі мне захацелася атрымаць магнітафон і асабістыя грошы, я хадзіў перад школай у дзіцячы сад і прыбіраў снег і лісце. Свае 60 рублёў я зарабляў ужо з гэтага часу! Пасля войска, калі ўжо з'явіўся гурт «Чайф», я амаль 8 гадоў працаваў мантажнікам на будоўлі - гэта таксама цяжка назваць гультайства. Але пры гэтым я разумеў, што ў нашай рок-клубаўскай тусоўцы былі і пісьменнікі, мастакі, музыкі, якія прачыналіся а 2 гадзіны дня і на працу не хадзілі. Я на іх як на гультаёў ніколі не глядзеў, так як бачыў плён іх працы - літаратурныя творы, карціны, я разумеў, што яны не ствараюць натуральны прадукт па Карлу Марксу, але ствараюць асяроддзе, у якім мы жывем, атмасферу ў грамадстве. І я ім за гэта быў бязмерна ўдзячны.

- Як у Расеі, так і ў Беларусі да паняцця «дармаед» ставяцца ўсё больш жорстка. У нас ужо з'явіўся празваны ў народзе «падатак на дармаедства». Як вы лічыце, ці можна чалавека прымусіць працаваць менавіта так, як бачыцца ідэолагам? Ці дапамогуць у гэтым штрафы?

- Я не вельмі разумею людзей, якія прынялі гэтыя законы, і зусім мне не зразумела, як яны іх збіраюцца выконваць. Мы ж усё гэта праходзілі і памятаем, што таму ж Бродскаму быў інкрымінаваны артыкул «дармаедства». Але цяпер мы разумеем, што гэта быў Бродскі! На вялікі рахунак, і Пушкіна можна было ў дармаедстве абвінаваціць. Таму што не надта ён на працу хадзіў. І нават тады, калі яго спрабавалі вызначыць на нейкую службу, ён адрозніваўся не гэтулькі як чыноўнік, колькі быў заўважаны на ніве любоўных прыгод... Таму мне здаецца абсалютна дурной задума штрафаваць чалавека, калі ён не парушае закон, не перашкаджае нам з вамі хадзіць на працу і вырабляць балты, гайкі, песні, артыкулы.

Іншае пытанне, калі чалавек нідзе не працуе, але пры гэтым добра есць і п'е, спраўна плаціць за кватэру, мае добрую машыну і загарадны дом. Тут відавочна нешта не так, і падатковыя службы павінны пракантраляваць - ён крадзе ці не. Але для гэтага зусім не трэба дзяліць людзей на «працавітых» і «дармаедаў», заканадаўства, якое дазваляе пакараць людзей, якія займаюцца ўтойваннем даходаў, існуе ў любой цывілізаванай краіне. І ў вашай, і ў нашай канстытуцыі напісана, што кожны чалавек мае права на працу, але ніяк - што ён абавязаны працаваць.

Што наогул значыць «працаваць»? Калі глядзець з пункту гледжання чыноўнікаў, якія прыдумалі закон аб дармаедстве, Мадыльяні быў абсалютны дармаед, які нічога не зарабляў. Але цяпер яго карціны каштуюць неімаверных грошай... Уяўляеце, што адбылося, калі б яму сказалі: «Ты, браток, давай завязвай са сваёй нікому не патрэбнай мазнёй і шыбуй на завод, справай займацца...» Мы ўсе ведаем, што ў пачатку сваёй творчасці Пётр Ільіч Чайкоўскі таксама нідзе не працаваў, мала таго - ён знаходзіўся на ўтрыманні ў дамы, да якой ён нават не датыкаўся.

Любыя законы аб «дармаедстве» першапачаткова невыканальныя і абсурдныя. Вельмі складана ў гэтай сферы расставіць выразныя, аб'ектыўныя рамкі, і любыя спробы прымусіць усіх агульна працаваць будуць выглядаць фарсам, шкодным для грамадства агулам.

- Логіка тут такая: мы ўсе, хто працуе, адлічваем падаткі, якія ідуць на сацыяльныя патрэбы: бясплатную медыцыну, адукацыю, будаўніцтва дарог і гэтак далей. А дармаеды падаткаў не плацяць, але гэтымі дабротамі карыстаюцца.

- Яшчэ раз паўтаруся - Мадыльяні не даў на будаўніцтва дарог ні гроша. Але цяпер мільёны турыстаў едуць у Францыю, аплачваючы дарожны падатак, каб убачыць ягоныя працы. І тычыцца гэта не толькі людзей творчых. Напрыклад - хатнія гаспадыні, да іх наогул пытанняў не павінна быць! У мяне жонка - хатняя гаспадыня, яна цягне на сабе і наш дом, і лецішча. Яна мама і бабуля. Яна займаецца фінансамі... Я гляджу на яе і разумею, што ў параўнанні з ёй, я - лайдак, хаджу ў шортах па лецішчы, з вамі размаўляю, а яна з'ехала за ўнукамі глядзець. Рукі прэч ад хатніх гаспадынь! Я дапускаю, што ёсць нейкія гламурныя кабеткі, якія толькі ў салоны прыгажосці ходзяць і таксама лічацца хатнімі гаспадынямі, але ж і яны кагосьці радуюць і натхняюць! Раз муж згодны іх утрымліваць, значыць, ён добра зарабляе і падаткаў плаціць за дваіх.

- А што ж тады з класічнымі лайдакамі, якія збіраюць бутэлькі, пасля выпіваюць і ідуць спаць, і так з кожным днём?

- Я не вельмі разумею, як з іх можна ўзяць грошы. Зловіце вы яго - забраць няма чаго, прымусіць працаваць - практычна немагчыма. Вядома, мне б вельмі хацелася, каб такіх людзей не было, бо відавочна яны нарадзіліся ў мамы з татам не для таго, каб на сметніках лазіць. На самай справе, існаванне бяздомных - праблема сучаснага грамадства. І нам трэба не штрафы з іх здымаць, а старацца неяк ім дапамагчы, пераканаць, працаўладкаваць... Мы дапускаем ўмовы, пры якіх падобнае магчыма і трэба сітуацыю мяняць, але паўтаруся яшчэ раз - не забаронамі і пагрозамі, яны ніколі не спрацуюць, а глыбокім аналізам праблемы.

Мне здаецца, што штрафы - гэта папулісцкае развязанне, якое нічога добрага не прынясе. Вось мы цяпер абмяркуем з вамі гэтую тэму і ўсё! Увесь вынік - абмеркавалі і забыліся. Каменьчык кінулі, хваля пайшла і заціхла.

- У канцы траўня вы прыязджаеце ў Беларусь, плануецца чатыры канцэрты, у тым ліку 31 траўня - у Менску, як вам бачыцца беларуская сталіца і вашы прыхільнікі, што жывуць ў ёй?

- Беларускую публіку любяць усе артысты. Гэта неімаверна добрыя, адкрытыя і па-добраму няхітрыя людзі. Вельмі прыемныя насельнікі планеты Зямля. Што да самога Менска, скажу шчыра - гадоў 12-15 назад мы прыязджалі і трошкі хіхікалі - горад настолькі чысты, без рэкламы, што падобны на дэкарацыі да фільмаў аб ідэальным савецкім грамадстве. Але прайшоў час, і сёння я заўважаю, што мы ўжо не вельмі хіхікае. Мы бачым, што паволі гэтыя дэкарацыі ператвараюцца ў цалкам рэальнае, адчувальнае, мілае асяроддзе пражывання. І я разумею, што для вельмі многіх простых людзей яно камфортнае. Менск - добры еўрапейскі горад, у якім хочацца жыць.