«Сі Цзіньпін стаіць за спінамі РФ і Ірана»

Эксперт - аб візіце Шольца ў Кітай.

Нямецкі канцлер Олаф Шольц знаходзіцца з афіцыйным візітам у Кітаі. Асноўная тэма візіту - безумоўна вайна ва Украіне. Аднак паездка прыпала на падзеі на Блізкім Усходзе. Ці паўплывае абстрэл Ізраіля на ўкраінскі кейс і якой будзе рэакцыя Кітая на гэты акт агрэсіі Ірана - сваім меркаваннем з «Апострофом» падзяліўся палітолаг-міжнароднік, сузаснавальнік аналітычнага цэнтра «Аб'яднаная Украіна» Антон Кучухідзэ.

Нічога новага Шольц ад Кітая не пачуе. Пекін працягвае займаць прарасейскую лаяльную пазіцыю ў вайне расейцаў супраць Украіны. А тое, што візіт Шольца прыпаў на абстрэл Ізраіля, то як украінскае пытанне, так і ізраільскае – гэта пытанне існавання сучаснага сусветнага парадку і міжнароднага права.

Гэта значыць, тут няма зрушэння акцэнтаў, а ёсць наадварот актуалізацыя пытання па абедзвюх краінах. Таму што адна агрэсіўная вось атакуе дэмакратычныя дзяржавы, якія фактычна абараняюць сусветныя дэмакратыі перад агрэсарамі.

Таму гэта ўсе падзеі аднаго ланцужка, у якім Расея і Іран спрабуюць дэстабілізаваць сучасны сусветны парадак, каб таргавацца з калектыўным Захадам за патэнцыйны перадзел свету. А Кітай стаіць за спінамі агрэсараў. У той жа час і Украіна, і Ізраіль з'яўляюцца хаўруснікамі калектыўнага Захаду.

Таксама Cі Цзіньпін будзе працягваць нейтральна падтрымліваць Іран у яго палітыцы. А вось Расея – Іран у пэўных геапалітычных падзеях працуе як шчупальцы Кітая. Гэта значыць, спачатку мы назіраем чарговае абвастрэнне, пасля чаго Кітай прыходзіць да еўрапейцаў і кажа: «Трэба ж дамовіцца, абвастрэнне нам не трэба, давайце разглядаць пытанні». Адпаведна, кітайцы пачынаюць таргавацца і ўпісваюць у перамовы пытанні Тайваня.

Аднак Кітай так сябе паводзіць шмат гадоў і нечага кардынальнага новага спадар Шольц ад Кітая не пачуе і не прывязе ў Берлін.

Што да абвастрэння на Блізкім Усходзе паміж Ізраілем і Іранам, то мы знаходзімся ў працэсе развіцця падзей, і канчатковыя пастановы яшчэ не прынятыя. Кітай любіць гуляць у такую падвойную гульню, дзесьці яны абвастраюць, дзесьці выступаюць міратворцамі. Аднак у іх няма кейсаў развязання рэгіянальных праблем. Яны нават пытанні з Тайванем не могуць развязаць, не кажучы ўжо пра ўплыў на стасункі паміж Іранам і Ізраілем. Гэта значыць, яны спрабуюць інтэгравацца ва ўсе рэгіёны свету праз эканоміку.

Але дагэтуль кітайцы не капіталізавалі гэтыя сувязі ў рэальным палітычным уплыве. Каб, напрыклад, саджаць удзельнікаў канфліктаў за стол перамоў ці ўплываць на іх. Рабіць заявы - гэта адна гісторыя, а вось развязаць самастойна пытанні - такога кейса ў іх няма. Бо для гэтага трэба вельмі шмат аспектаў, а не толькі вялікая эканоміка і вялікае войска.

У той жа час, кітайцаў не хвалюе пытанне росту коштаў нафты праз канфлікт на Блізкім Усходзе, бо яны вельмі актыўна скупляюць расейскія энэргарэсурсы. Прычым кітайцы бяруць у расейцаў аб'ёмам, таму Крэмль у вялікім плюсе незалежна ад цаны.

За 2023 год Кітай заплаціў за расейскія энэргарэсурсы больш за 430 млрд даляраў. Такім чынам, кітайцы кампенсавалі расейцам страту даходаў у Еўропе. І гэтая коштавая столь, якая ўкараніла Захад, ніяк не ўплывае на стасункі Кітая і Расеі. Бо для такіх аўтарытарных рэжымаў, як Кітай і РФ, не заўсёды працуе эканамічнае абгрунтаванне. Гэтыя рэжымы падтрымліваюць адзін аднаго ў процідзеянні калектыўнаму Захаду.