Пратэст на салігорскай «Купалінцы»: работніцы патрабуюць павысіць зарплату

У работніц салігорскага трыкатажнага прадпрыемства ААТ "Купалінка" лопнула цярпенне праз мізэрныя заробкі.

Недзе трыццаць чалавек у знак пратэсту выйшлі з прафсаюза, а ў адміністрацыю Лукашэнкі швачкі адправілі калектыўны зварот са шматлікімі подпісамі, піша camarade.biz.

Алёна, адна з дасведчаных швачак «Купалінкі», распавяла:

- Яшчэ мінулым летам мой месячны заробак быў 4-4 з невялікім мільёны рублёў. Потым пайшло памяншэнне - то з прычыны падзення вытворчасці - скарочаных працоўных тыдняў, то, быццам як, і працавалі згодна з нормай, а лічба ў разліковым лісце ўсё роўна падала. На сённяшні дзень мая зарплата - 2.700.000 рублёў. І гэта на фоне нястрымнага росту коштаў. Як жыць?

Але зусім ужо туга, паводле яе слоў, прыйшлося той вялікай частцы работніц, якіх вызначылі вясной шыць трыкатажныя вырабы на спецзамову адной з краін Балтыі.

Бо швачкі, якім дасталося выконваць гэтую спецзамову, спачатку радаваліся: спадзяваліся нядрэнна зарабіць.

- Для нас быў шок, калі даведаліся, якія высокія нормы выпрацоўкі для тых, хто стаў шыць трыкатаж для гэтай спецзамовы. Кваліфікаваныя швачкі змаглі за месяц выканаць толькі 30-35 працэнтаў ад плана. Адпаведна, заробак упаў проста катастрафічна. Людзі, атрымаўшы разліковыя, убачылі, што за месяц інтэнсіўнай працы напрацавалі на цэлы мільён, ну, мільён з невялікім, - падзялілася яшчэ адна з швачак.

Начальства, паводле слоў суразмоўніц, што-небудзь мяняць у плане нормаў не захацела і наогул на спробы работніц неяк урэгуляваць пытанне на месцы, адказвала няветліва і холадна. Прафсаюз адстойваць інтарэсы працоўных не стаў. Пасля такога адразу 27 абураных работніц напісалі заяву аб выхадзе з прафсаюза.

Людзі самаарганізаваліся і склалі зварот да кіраўніцтва краіны, у якім прасілі даслаць на «Купалінку» камісію, разабрацца, чаму за інтэнсіўную якасную працу выплацілі такое мізэрнае ўзнагароджанне. За такія грошы пры ўсёй эканоміі пражыць проста нерэальна. Скардзіліся звычайныя працаўніцы і на некарэктнае стаўленне да іх з боку адміністрацыі. Зварот быў масава падпісаны тымі, хто працуе ў цэхах.

Суразмоўніцы распавялі, што адпраўлялі гэты зварот двойчы. Першы раз - заказным лістом праз пошту, і з адказам нешта зацягнулася. Другі раз - непасрэдна на прэзідэнцкі сайт праз электронную пошту.

- На другое адказалі адразу, - распавядае адна з швачак. - Камісія з высокапастаўленых чыноўнікаў прыехала літаральна праз дзень, пасля таго, як ліст быў дасланы. Камісія хадзіла па цэхах, са швачкамі размаўлялі. Быў сярод камісіі і адзін з кіраўнікоў Камітэта дзяржкантролю краіны.

На пытанне, ці спадзяюцца яны, што заробкі пасля наведвання фабрыкі камісіяй паднімуцца, жанчыны адказалі, што так, яшчэ пакуль спадзяюцца. Маўляў, краінай ўсё ж такі людзі больш празорлівыя, чым на месцах, кіруюць. Там, на самым версе разумеюць, што працоўнага чалавека да мяжы даводзіць нельга. Пры гэтым адна з іх дадала:

- Калі не хапае на самае неабходнае, не хапае на неабходнае дзецям, людзі могуць некаторы час трываць, сціснуўшы зубы і набіраючы ў душы незадаволенасць. Але цярпенне ў адзін момант можа скончыцца. Лепш народ не даводзіць да гэтага.